نمی خوانم . . . نخوان . . .

هرگز دنبال هیچ مطلبی که تو نوشته باشی نباشم.

فایده اینکه خنجرها و تیرهای پراکنده و به هرسو رها شده ات را به دست خودم توی قلبم فرو کنم چیست؟ 

همین حالا هم بیش از تحملم زخمی هستم.

برای تو هم بهتر است که عاشقانه ها، سوگنامه ها، مرگنامه ها و حتی زندگی نامه های مرا نخوانی. 

اشتباه می کنی اگر فکر کنی آنها خطاب به تو نوشته شده اند. 

آنها خطاب به دلی نوشته شده اند که مرا عمیق، واقعی و بی رقیب چنان که سزاوار عظمت یک انسان عاشق است، دوست دارد. 

آنها خطاب به دلی یگانه نوشته شده اند که چون دل خودم یکه بین است.

آنها خطاب به موجودی فرضی نوشته شده اند.

دلی که برای من است، همانطور که دل من برای اوست.

خطاب به کسی که شاید هرگز وجود نداشته، ندارد و نخواهد داشت.