ورزش فقرا ورزش اغنیا

کلاس ورزش های منطقه جنوب با 30 هزار تومن و کلاس ورزشهای شرق با 75 هزار تومان و کلاس های ورزش گروهی به نام چربی سوزی در پاسداران 180 هزار تومان و این رقم بی تردید هرچه شمال تر برویم بالاتر می رود. 

آیا لزوما کیفیت بالاتر است؟ 

امروز تمام تلاشم را کردم تا از مبلغ 390 تومانی که برای بدنسازی نیمه خصوصی پرداخته بودم احساس رضایت کنم. کلاس خلوت و مربی از خود راضی که من را به شکل اسکناس می دید و حتی این هم برایش کافی نبود و هی سعی داشت به من حالی کند که چون نیمه خصوصی هستم و دو نفر هم گروه من انصراف دادند من هم باید روزم را جا به جا کنم. و اصرار من بر اینکه من اون روز می تونم و خودتون این ساعت رو به من داده بودید به هیچ وقت او را خشنود نکرد. 

وقتی به او گفتم که بعضی حرکات برای کمرم سنگین است و بهم فشار می آورد ناراحت شد و گفت که من دکترای فیزیولوژی دارم. مطمئنم گفت فیزیولوژی نه فیزیو تراپی و وقتی داشتم میان غول های آهنی حرکات سفارشی رو چهارتا 12 تا انجام می دادم دلم غنج زد برای مربی خوش رو و مهربانم که من رو عشقم صدا می کرد. مرتب برای کمر و گردنم سفارشهای خاص می کرد و آن روابط دوستانه و شاید به ندرت هم درگیری های جزئی که قسمتی از روابط انسانی هستند. 

بودن میان اون دستگاه های غول سرد آهنی نو و گران من رو نه خوشحال کرد و نه بدنم رو به نشاط آورد. 

من حتی یک دهم اولین باری که به کلاس چربی سوزی 60 هزار تومانی ام رفتم از کلاس بدنسازی تخصصی نیمه خصوصی ام نه لذت بردم و نه بهره. 

متاسفم که نمی توانم پولم را پس بگیرم. 

می دانم اشتباه است که بخواهم با این کلاس قضاوت کنم این کار را هم نمی کنم. اما به طور کلی ورزش با دستگاه، هرچقدر هم پیش رفته در یک باشگاه هرچقدر شیک، وقتی یک انسان مهربان و دلسوز آنجا نباشد مفت نمی ارزد. 

ارزش انسان ورای همه تکنولوژی هاست. و چنین انسانی قابل ارزش گذاری نیست! و برای بهره بردن از تنها یک مربی انسان و دلسوز به خوبی 80 درصد ارزش مجموعه را تعیین می کند. 

حالا این همه غول آهنی پیش رفته اندازه یک عشقم و لبخند صمیمانه مربی سابقم نمی ارزد و من دلتنگش هستم. خیلی!